கிம் கி டுக் வரிசை – 1

முந்தைய பதிவில் சொன்னது போல் இந்தப் பதிவில் இருந்து திரைப்பட இயக்குநர்களின் வரிசை தொடங்குகிறது. முதலாவதாக நாம் காண இருப்பது தென் கொரிய இயக்குநரான கிம் கி டுக் அவர்களின் படங்களைப் பற்றி..

(பி.கு: பெருவாரியான கிம் கி டுக்கின் படங்கள் அறம், நன்மை, நல்லது, ஒழுக்கம், நெறிமுறை, கட்டுப்பாடு, கற்பு இப்படி எந்தவிதமான மரபு எல்லைகளிலும் அடங்காமல், பரந்துபட்ட பெருவெளியில் இயங்கக் கூடியவை. மேற்சொன்ன தரவுகளை தங்கள் வாழ்வில் வழுவாமல் கடைபிடித்து வரும் மக்களுக்கு மேலோட்டமான பார்வையில் இவரது படங்கள் ஒருவிதமான ஒவ்வாமையை ஏற்படுத்தும் என்பது திண்ணம். அதனால் நீங்கள் கிம் கி டுக் வரிசையை புறக்கணித்துவிடலாம்.. ஆனாலும் என்னைப் பொறுத்தவரை இவரது படங்கள் பரிசுத்தமான அன்பால் நிரம்பி வழிபவை.. அன்பின் எதிர்முனையாக ஆயுதமேந்திய வன்மம் இருப்பதும் தவிர்க்க முடியாதது.. கிம்மின் படங்கள் இந்த இரண்டாலும் நிரம்பி வழிபவை.. அந்த இரண்டில் நாம் இறுதியாக எதைப் பெற்றுக் கொள்கிறோம் என்பது நம்மைப் பொறுத்த விசயம்… எனவே தயங்குபவர்கள் புறக்கணிக்கலாம்… தயக்கமில்லாதவர்கள் பின்தொடரலாம் என வலியுறுத்துகிறேன்… கிம் கி டுக் என்னும் மாபெரும் கலைஞன் புனைந்து வைத்திருக்கும் உலகிற்குள் நாம் பயணிப்போம்…)

கிம் கி டுக் வரிசை – 1

A person's current personality of love, hatred, jealousy, rage or a murderous intent and so on is formed upon genetic elements, education, the environment and a family a person grows in.
                                                                                                                           KimKi-duk 

BIRDCAGE INN:

பெரும்பாலான கிம் கி டுக்கின் கதைமாந்தர்கள் வாழ்வில் புறக்கணிக்கப்பட்ட, கைவிடப்பட்ட, அன்புக்காக ஏங்கக்கூடிய, பரவலான மக்களால் கண்டுகொள்ளப்படாத வாழ்க்கையை வாழ்பவர்களாகவே இருப்பார்கள்.. 1998ல் வெளியான பேர்ட் கேஜ் இன்ன் என்னும் இத்திரைப்படமும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல.. சமூகத்தில் பாலியல் தொழில் புரியும் 23 வயதே நிரம்பிய ஒரு சிறுபெண் எதிர்கொள்ளும் உளவியல் சார்ந்த சிக்கல்களை, நம் பொதுபுத்தி சார்ந்த உளவியல் கேள்விகளோடு எதிர்கொண்டு விளம்புகிறது இத்திரைப்படம்.

திரைப்படங்களின் குறியீடு சார்ந்த விவாதங்கள் கேள்விக்குறியாக்கப்பட்டு, அதை கேலிக்குரியதாக்கி நாம் வம்பளந்து கொண்டிருக்கும் இந்த சூழலில் கிம் கி டுக்கின் படங்களை குறியீடுகள் தொடர்பான விவாதங்கள் இல்லாமல் நகர்த்துவது கடினம்.. ஏனென்றால் இவரது படங்கள் வெறும் ஓவியம் போன்ற அற்புதமான காட்சித் தொகுப்புகளாலும், ஆழமான குறியீடுகளாலுமே நிரம்பி இருக்கின்றது.. வசனங்கள் என்பது மொத்தத்தில் ஒரு பக்கத்தை தாண்டினாலே அது அதிசயம்.. டீக்கடையில் டீக் குடிக்க அமர்கின்ற நாயகன், ஏன் இடது கையால் டீ க்ளாஸை பிடித்திருந்தான், ஏன் அவனது தோளின் வலது புறத்தில் ஓர் ஜோல்னாப் பை தொங்கியது என்பது போன்ற ஆழமான அவசியமற்ற குறியீடுகள் அல்ல இவரது படங்களில் வரும் குறியீடுகள்.. அவை கதையின் மையத்தை நாம் புரிந்து கொள்ள இருள் சூழ்ந்த திரைவெளியில் நமக்காக ஆங்காங்கே அடுக்கி வைக்கப்படும் ஒளி அடுக்குகள்..

எனவே அந்தக் குறியீடுகளுடனும், அவற்றை நான் எவ்வாறு புரிந்து கொண்டேன் என்பதான விளக்கங்களுடனும் சேர்ந்தே நாம் கதைக்குள் பயணிப்போம்.. தென்கொரியாவின் ஒர்  கடற்கரையொட்டி இருக்கின்ற நகரத்தின் ஒரு விடுதிக்கு வந்து சேர்கிறாள் ஒரு இளம்பெண். (Jin a) அங்கு ஒரு குடும்பம் வசிக்கிறது.. அது தவிர்த்து ஒரு மூன்று நான்கு அறைகள்.. கணவன் மனைவி. அவர்களுக்கு ஒரு மகன், ஒரு மகள்(Hye-me).. மகளுக்கு இந்தப் பெண்ணின் வயதிருக்கும்.. படித்துக் கொண்டிருப்பவள், மகன் இளையவன்… அந்த இல்லத்தரசி புதிதாக வந்த இளம்பெண்ணை அம்மா என்று அழைக்கும்படி கூறுகிறாள்.. ஆக இது எல்லாமே ஒரு செட்-அப்.. நம் ஊர் சம்பிரதாயப்படி வெளியில் இருந்து பார்ப்பதற்கு அங்கு ஒரு குடும்பம் வசிப்பது போன்ற பிரமையை ஏற்படுத்தி, அதற்குள் விபச்சாரம் செய்யும் அதேவகை நுட்பம்தான்… நம்மூர் வழக்கப்படியே அங்கும் போலீசுக்கு இந்த நுட்பங்கள் தெரியும்… காசு வாங்கிக் கொண்டு கடமையை செய்வார்கள் போலும்.. கதையின் களம் மட்டும்தான் இது.. கதையல்ல..

கதை..? பரத்தமையை தொழிலாக செய்யும் விருந்தாளி பெண்ணுக்கும்(jin-a) அங்கே வசித்து வரும் அதே வயதொத்த பள்ளி சென்று கல்வி கற்கும் பெண்ணுக்கும்(Hye-me) இடையேயான கலாச்சார, கற்புநிலை முட்டல் மோதல்களும் அதன் வழியாக கிடைக்கின்ற முடிவும் தான் மொத்த கதையும்.. தன் வீட்டில்  தங்கியிருக்கும் jin-aவை Hye-mi ஆரம்பத்தில் இருந்தே வெறுக்கிறாள்.. அவள் வீட்டுக்குள் வருவதை தான் விரும்பவில்லை என்பதை குறிப்பால் உணர்த்துவதைப் போல், அவளை வெளியே நிறுத்தி கதவை சாத்துவதும், தன் டூத்பேஸ்ட்டை அவளை தொட அனுமதிக்காததும், அவள் தொட்ட உணவை புறக்கணிப்பதுமாக Hye-mi பெரும்பாலான காட்சிகளில் Jin-a வை வதைத்துக் கொண்டே இருக்கிறாள்.. இதற்கு காரணமாக காட்சிப்படுத்தப்படுவது.. ஒன்று அவளுக்கு தன் வீட்டில் அந்த தொழில் நடப்பது பிடிக்கவில்லை என்பதும், தன் காதலனுக்கு அந்த உண்மை தெரிந்தால் அவன் தன்னை புறக்கணித்துவிடுவானோ என்ற பயவுணர்வும், அதையும் தாண்டி இந்த இளம் வயதில் இப்படி ஒரு தொழிலில் இவள் ஈடுபடுகிறாளே என்கின்ற மேலதிகமான வெறுப்புணர்ச்சியுமே… இதனால் Hye-mi கிடைக்கின்ற வாய்ப்புகளில் எல்லாம் Jin-a வை செயல்களால் வதைப்பதோடு மட்டும் அல்லாமல் வார்த்தைகளாலும் வதைக்கிறாள்.. “உன் பிரிவு வேறு, என் பிரிவு வேறு..” நீ வாழ்கின்ற கீழ்த்தரமான வாழ்க்கையை எல்லோராலும் வாழ முடியாது..” “உனக்கு எல்லாமே எளிது..” என அவளது வசைகள் தொடர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது…

இந்த சித்ரவதைகள் போதாதென்று, அவளை வைத்து பணம் சம்பாதிக்க நினைக்கும் ஒரு கயவாளியும் அவள் இருக்கும் இடத்தை தெரிந்து கொண்டு, தொடர்ந்து வந்து தொல்லை கொடுக்கிறான்.. Hye-mi யின் தகப்பனுக்கும் ஒரு கட்டத்தில் வேறுவழியின்றி Jin-a இரையாகிறாள்.. Hye-mi யின் தமையனும் கெஞ்சி கூத்தாடி தன் முதல் காம அனுபவத்தைப் அவளிடம் இருந்து பெற்றுக் கொள்கிறான்.. இதுபோக அத்துமீறி வன்புணர்ச்சி செய்யும் சிலரால் அவள் காயமடைவதோடு, ஆணுறை இன்றி புணர்ந்த ஒருவனின் காரியத்தால் கருவுருகிறாள்.. இப்படி அவள் வாழ்வில் துன்பம் என்னும் சூறாவளி சுழன்று சுழன்று அடிக்கிறது… இருப்பினும் Hye-mi யின் தகப்பனும் தமையனும் ஓரளவுக்கு jin-a வுக்கு ஆறுதலாக இருக்கிறார்கள்.. இந்நிலையில் தன் காதலனை வீட்டுக்கு தான் அழைத்து வருவதால், அன்று இரவு கொஞ்ச நேரம் jin-a வீட்டில் இருக்கக்கூடாது என்று அவளை வெளியே அனுப்ப… அதை தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல், Jin-a எடுக்கின்ற  முடிவும் அதன் தொடர்ச்சியாக நடக்கும் சம்பவங்களும் நம் ஒழுக்க ரீதியிலான கோட்பாடுகளை அதீதமாக சீண்டிப் பார்ப்பவை.. அதை நீங்களே திரையில் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்…

இதில் Hye-mi யின் கதாபாத்திரத்தை நாம் நம் சமூகத்தின் பிரதியாக வைத்து ஒப்பிட்டுப் பார்க்கலாம்.. Hye-mi யின் குடும்பத்துக்குள் Jin-a ஒரு நபராக வாழ்வதைப் போலத்தானே நம் சமூகத்துக்குள் பாலியல் தொழில் செய்பவர்களும் ஒரு குடும்பமாக வாழ்கின்றார்கள்.. அவர்களை நம் சமூகம் Hye-mi பூதாகர கண் கொண்டுதானே இன்னும் பார்க்கிறது.. அவர்கள் இந்தத் தொழில் செய்பவர்கள் தான் என்று தெரிந்துவிட்டால் அவர்களை வார்த்தைகளாலும் செயல்களாலும் வாட்டுவதில் நாம் Hye-mi யைவிட எந்தவகையிலும் குறைந்தவர்கள் இல்லைதானே… அவர்களை கீழ்தரமாக சித்தரித்துக் கொள்வதும், நம்மை நாமே மேலானவர்களாக காட்டிக் கொள்வதும், நம்மை மேலானவர்களாக நம்பிக் கொள்வதும் எவ்வளவு கீழ்த்தரமான செயல்… இப்போது நீங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையில் அடைந்திருக்கும் மேன்மையான, மேட்டிமையான, உயர்தர சொகுசு நிலைக்கு முழுக்க முழுக்க நீங்கள் மட்டுமே காரணம் என்று மனசாட்சிக்கு விரோதம் இன்றி உங்களால் கூற முடியுமா…? முடியாதுதானே… அப்படி இருக்கும்பட்சத்தில் நம் சமூகத்தில் சிலர் கீழ்தரமான, மோசமான, பொருளாதாரத்தில் தாழ்ந்த ஒரு நிலையை அடைந்ததற்கு எப்படி அவர்கள் மட்டுமே முழுக்க முழுக்க பொறுப்பாக முடியும்… இதில் அவர்களை நினைத்து நாம் அவமானப்படவும்.. நம்மை நினைத்து நாம் பெருமிதம் கொள்ளவும் என்ன இருக்கிறது….??

சரி.. அதை விடுங்கள்… Hye-mi யின் குடும்பத்தில் இருந்து Jin-a வை தேடிச் செல்லும் அவளது தகப்பனும் தமையனும் அவள் மூலமாக சந்தோசம் அடைகின்றனர்.. அப்படியானால் Hye-mi யின் குடும்பத்தில் வசிப்பவர்களுக்கும் தானே Jin-a வின் தேவை இருக்கிறது… அதற்காகத்தானே அவள் உருவாக்கப்படுகிறாள்… இது நம் சமூகத்துக்கும் பொருந்தும் தானே.. போலி முகமூடி அணிந்து கொண்டு, இருள் பரவியதும் நம் சமூகத்தில் இருந்து, பாலியல் தொழில் செய்யும் குடும்பத்தை நோக்கிச் செல்லும் நம் சமூகம் சார்ந்த வாடிக்கையாளர்களுக்காகத்தானே.. அப்படி ஒரு அங்கம் இயங்குகிறது.. அப்படியானால் அப்படி ஒரு அமைப்பு உருவாக்கத்தில் நமக்குத்தானே பெரிய பங்கு இருக்கிறது…. உண்மை இப்படி இருக்க…. அவர்களை மட்டும் கேலிக்குரியவர்களாகவும், கேவலத்துக்கு உரியவர்களாகவும் ஆக்குவது எப்படி சரியாகும்..? இந்த இரண்டுமே இத்திரைப்படம் நமக்குள் ஏற்படுத்தும் இரண்டு முக்கியமான கேள்விகள்…

இவை தவிர்த்து குறியீடுகளாக காட்டப்படும் பிம்பங்கள் மிகமிக அசாத்தியமானது.. படத்தின் ஆரம்பக் காட்சியில் உடைந்த ஒரு மீன் ஜாடியில் நீரின்றி ஒரு தங்கமீன் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறது… அதன் அருகே இருக்கும் ஒரு குட்டி ஆமை மெதுமெதுவாக நகர்ந்து சாலைக்கு வந்துவிடுகிறது… அதை Jin-a பிடித்து நீர்ப்பரப்பில் விடுகிறாள்.. ஆமை நீந்திச் செல்கிறது.. இதுதான் படத்தின் ஆரம்பக் காட்சி.. இதை எந்தவிதமான காரணமும் இன்றி கிம் கி டுக் படமாக்கி இருக்கிறார் என நம்ப நான் தயாராக இல்லை.. ஏதோ சொல்ல வருகிறார்.. அது என்ன..? என்னைப் பொறுத்தவரை அந்த ஆமையை விட தங்கமீன் மீதே என் கவனம் செல்கிறது.. ஏனென்றால் அதுவே படத்தில் தொடர்ச்சியாக வருகிறது… ஒரு வேளை இப்படி இருக்கலாம்… மீன் நீரில் மட்டுமே இருக்க முடியும்… ஆமையோ நீர் நிலம் இரண்டிலும் இருக்கமுடியும்… என ஆரம்பிக்கத் தெரிந்தாலும் அதை முடிக்கத் தெரியவில்லை..

ஆனால், இதில் வரக்கூடிய அந்த தங்கமீனை நான் பாலியல் தொழில் செய்யும் அந்தப் பெண்களுக்கான குறியீடாகவே சொல்லுவேன்.. ஏனென்றால் Jin-a அந்த கடற்கரை நகருக்கு வரும் போது ஒரு பெண் எதிர்படுகிறாள்… அவள் மீது Jin-a தெரியாமல் மோதிவிடும் போது அவள் கையில் இருக்கும் தங்கமீன் கொண்ட மீன் பாக்கெட் தவறி விழுந்துவிடுகிறது… தண்ணீர் அனைத்தும் கீழே கொட்டியதால், மீன் மண் தரையில் கிடந்து துடிக்கிறது.. அந்தப் பெண் செய்வதறியாது திகைக்க… Jin-a உடனடியாக அந்தப் பாக்கெட்டை விரித்து தன் வாட்டர் பாட்டிலில் இருந்து நீரை பாக்கெட்டில் கொட்டி, அந்த மீனை எடுத்து போடுகிறாள்.. மீன் நீந்தத் தொடங்க… அந்தப் பெண் அதை வாங்கிக் கொண்டு, Jin-a வந்திறங்கிய அதே டாக்ஸியில் ஏறிச் செல்கிறாள்… Jin-a திரும்பி BIRDCAGE INN என்னும் அந்த விடுதிக்கு வந்து அவளுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட அந்த அறைக்குள் நுழைய… அங்கு ஒரு பழைய போட்டோ கிடக்கிறது… அது அந்த மீன் கொண்ட சென்ற பெண்ணின் போட்டோ.. அதற்கு அருகே மீன் தொட்டி நீரின்றி மீன் இன்றி காலியாக இருக்கிறது… இந்தக் காட்சி எதற்காக…? ஏன் மோத வேண்டும்..? ஏன் தண்ணீர் கீழே கொட்ட வேண்டும்..? ஏன் Jin-a வாட்டர் பாட்டில் நீரால் அதை நிரப்ப வேண்டும்…? மிக அற்புதமான குறியீடு.. அவர்கள் அழகுக்காக ரசிக்கப்படும் தங்கமீன்கள்… அவ்வபோது நீர் மாற்றப்படுவது போல் இடம் மாற்றப்படும் அவ்வளவே..

அடுத்து இரண்டு காட்சிகள் கழித்து Jin-a கையில் நீர் நிரம்பிய ஒரு பாக்கெட்டில் தங்கமீனை வாங்கி வந்திருப்பாள்.. அது போக குழம்பு வைப்பதற்கும் மீன் வாங்கி வந்திருப்பாள்… அதே நேரம்… Hye-mi யின் தகப்பன் வாசல் சுவற்றில் மீன் படங்களை வரைந்து கொண்டிருப்பான்… அவனருகே அமரும் Jin-a ஒரு நண்டு படத்தை வரைவாள்… இந்தக் காட்சியும் காரணம் இல்லாமலா வைக்கப்பட்டு இருக்கும்… கண்டிப்பாக இல்லை.. இதை நான் இப்படித்தான் புரிந்து கொள்கிறேன்… மீனாக பிறப்பதையே நம்மால் தீர்மானிக்க முடியாத போது, சமையலுக்கான மீனாகப் பிறந்து ஒருவனுக்கு உணவாகி இறப்பதோ.. அல்லது பலருக்கும் சந்தோசம் கொடுக்கும் தங்கமீனாக இருந்து இறப்பதோ நாம் எப்படி தீர்மானிக்க முடியும் என்னும் கேள்வியை எழுப்பும் இடமாக நான் பார்க்கிறேன்… இதில் சாதாரண பெண்களுக்கான குறியீடாக சமையலுக்கான மீனும், பாலியல் தொழில் செய்யும் பெண்களுக்கான குறியீடாக தங்கமீனும் இருப்பதாக பார்க்கிறேன்.. மேலும் அதை தொடர்ந்து வரும் காட்சியில் Hye-mi யின் தகப்பன் அவளை வன்புணர்ச்சி செய்யும் போது, அவள் கையில் இருக்கும் மீன் பாக்கெட் தெறித்து, நீரின்றி மீன் துடித்துக் கொண்டிருக்கும்.. Jin-a வோ தரையில் துடித்துக் கொண்டிருப்பாள்.. மீன் சாகப் போகும் தருணத்தில் Hye-mi யின் தகப்பன் jin-a வைவிட்டு நீங்குவான்.. அவள் தட்டுதடுமாறி மீனை எடுத்து மீன் ஜாடியில் போடுவாள்… மீன் ஓடத் துவங்குவதாக அந்தக் காட்சி முடியும்..

இது தவிர்த்து Hye-mi யின் சகோதரன் மீனைப் பார்ப்பதாக சொல்லிக் கொண்டு உள்ளே வந்து இவளைத் தான் பார்ப்பான்.. மேலும் Hye-mi முதன்முறையாக ஜின்-ஆவின் அறைக்குள் வரும்போதும் மீனைப் பார்த்தவுடன் தான் அவளுக்கு Jin-a வின் நினைவு வரும்.. அன்புக்காக ஏங்கி தவிக்கும் Jin-a ஒரு கட்டத்தில் தனக்கு சண்டை போட்டுக் கொள்ளக் கூட ஒரு காதலன் இல்லையே என்று சொல்லும் இடமும், Hye-mi யை ஒரு தோழியாக மாற்ற முயன்று அவள் தோற்கின்ற இடத்தில் மனம் உடைந்து அழுவதும், மீன் தொட்டியில் இங்கும் அங்கும் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் அந்த மீனையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதும், இது போன்ற பெண்களின் வாழ்க்கை ஒரு குறுகிய வெளிக்குள் அடைக்கப்பட்டு இருப்பதும், அவர்கள் தங்களின் தனிமையை எண்ணி கலங்குவதும், மைய நீரோட்ட வாழ்க்கையில் தங்களை அவர்கள் கலக்க முனைவதும், அதற்கு தடையாக இருக்கும் சமூக காரணிகளைக் கண்டு அவர்கள் கோபத்தில் வெடிப்பதும், குற்றமாக, இழிவாக, அசுத்தமாக நாம் கற்பிதம் கொள்ளும் செயல்களை அவர்கள் ஆர்ப்பரிப்புடன் அங்கீகரிப்பதுமாக இதுபோன்ற பெண்களின் உள்ளக்கிடக்கையை அற்புதமாக படம் பிடிக்கிறது இத்திரைப்படம்…

அவர்கள் ஒரு குறுகிய மீன் தொட்டி போன்ற ஒடுக்கப்பட்ட சூழலுக்குள் வாழ விரும்பாமல், சாதாரண மக்களைப் போல் மைய நீரோட்டத்தோடு கலந்து சுதந்திரமாக வாழ விரும்புகிறார்கள்… மேலும் நாம் அவர்களை புறக்கணிப்பதும், விமர்ச்சிப்பதும் அவர்களை காயப்படுத்துவதோடு அல்லாமல் அவைகளை செய்வதற்கு நமக்கு எந்த அறுகதையும் கிடையாது என்பதையும் மிகத் தெளிவாக விளக்குகிறது Birdcage inn.. தன் போராட்டத்தின் கடைசியாக தனக்கு கிடைக்காத சுதந்திரத்தை தன் மீனுக்காவது கொடுக்க நினைத்து அதனை பரந்த நீர்வெளியில் சுதந்திரமாக நீந்தவிட்டு, தன் கைகளை அறுத்துக் கொள்கிறாள்… Jin-a..

Jin-a வின் நிலையை Hye-mi அறிந்து கொள்ளும் இடங்கள் மிகவும் கவித்துவமானவை.. Hye-mi தன் வாழ்க்கைக்கும் Jin-a வின் வாழ்க்கைக்கும் எந்தவிதத்திலும் ஒற்றுமை இல்லை என்று எண்ணுபவள்.. மேலும் தான் கல்வி கற்பவள் என்பதில் மேட்டிமை சார்ந்த திமிறும் அவளுக்கு உண்டு.. ஆனால் எப்போது Jin-a வின் அறையில் நுழைந்து அவளது பள்ளிகால போட்டோக்களைப் பார்த்தாலோ அப்பொழுதே அவளது எண்ண ஓட்டங்கள் மாறத் தொடங்கிவிடுகிறது… இவளும் என்னைப் போன்று படித்தவளா..? என்று அதிர்ச்சியடையும் அவள் வாழ்க்கையின் நிலையற்ற தன்மையை புரிந்து கொள்வதோடு, முதன்முதலாக இருவரது வாழ்க்கையிலும் ஒற்றுமையை கண்டுகொள்கிறாள்.. அவளது வாழ்க்கை எப்படி இருக்கிறது என்பதை அறிய துணிகிறாள்… அதை மாசு மறுவற்ற மனதோடு ஏற்றுக் கொள்ளும் பக்குவத்தையும் ஒரு கட்டத்தில் அடைவதோடு, அவளுக்காக கண்கலங்கவும் செய்கிறாள்.. அதுவரை காமம் என்னும் செயலின் மேல் அவளுக்கு ஏற்பட்ட வெறுப்பும் மெல்ல மெல்ல அகலத் தொடங்க… அதன் தேவையை புரிந்து கொள்கிறாள்.. அதோடு நிற்காமல் அவளை தன் தோழியாக ஏற்றுக் கொண்டு, அவளது வாழ்க்கையை ஒரு நாள் வாழ்ந்து பார்க்கவும் துணிகிறாள்…

தன்னை Hye-mi மதிப்பதையும், தனக்காக கண் கலங்குவதையும், தன்னையும் ஒரு மனுஷியாக மதித்து அவர்களது குடும்பத்தில் ஏற்றுக் கொண்டதையும் தான் விரும்பியதைப் போல், மைய நீரோட்ட வாழ்க்கையோடு இணைந்ததை நினைத்து Jin-a சந்தோசம் கொள்கிறாள்… Jin-a மற்றும் Hye-mi இருவருமே மீன் தொட்டிக்குள் இல்லாமல், ஒரு பெரிய நீர்ப்பரப்பில் சுதந்திரமாக நீந்திச் செல்லும் தங்கமீன்களாக மாறி நீர்ப்பரப்பின் மேற்ப்புரம் அமர்ந்திருக்க… ஒரு கட்டத்தில் Jin-a வால் தொட்டியில் இருந்து நீர்ப்பரப்பில் விடப்பட்ட தங்கமீன் மேற்பரப்பில் நீந்திக் கொண்டு இருக்கிறது… அதை இருவரும் சேர்ந்து ரசிப்பதாக திரைப்படம் முடிவடைகிறது..

இப்படி காமம், வெறுப்பு, அன்பு, என கலந்துப்பட்ட உணர்வுகளால் ஒரு அற்புதமான காண்பனுவத்தைக் கொடுக்கிறது இத்திரைப்படம். ஒரு கட்டத்தில் Hye-mi யின் தகப்பனும் தமையனும் Jin-a வை பயன்படுத்திக் கொண்டாலும், அவளை அவர்கள் துன்புறுத்துவதில்லை.. மேலும் அவர்களே அவளுக்கு மிகப்பெரிய ஆதரவாக இருக்கிறார்கள்.. அவளும் அதையே காரணமாக்கி அவர்களை வதைப்பதும் இல்லை… மேலும் Jin-a வை பின் தொடர்ந்து வரும் அந்த கயவனும் முடிவில் தன் காதலையே வெளிப்படுத்திச் செல்கிறான்… மேலும் ஆரம்பக் காட்சியில் கையில் மீனுடன் செல்லும் பெண் விடுதியில் இருந்து செல்லும் பெண் என்பதையும், jin-aவும் Hye-miயும் ஒன்றாக தெருவில் நடந்து வரும்போது, ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் இவள் தன் வீட்டுக்கு வந்தவளாக இருக்குமோ என்பதை யூகிக்கும் இடமும் அற்புதமான கற்பனை. Jin-a வாக நடித்திருக்கும் Lee ji-eun மிகச் சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார்.. உதடுகளில் லிப்ஸ்டிக் தடவிக் கொண்டு தெனாவட்டாக நடந்துவந்து உண்மையைப் போட்டு உடைக்கும் இடத்திலும், அறை வாங்கிய வலியோடு அழுது கொண்டே உணவு உண்ணும் அந்தக் காட்சியிலும், வாக்மேனை திருப்பிக் கொடுக்கும் Hye-mi யை அறைந்துவிட்டு மனம் உடைந்து அழும் போதும் அற்புதமான நடிப்பு… ஓரிரு இடங்களிலே வந்து செல்லும் இசையாக இருந்தாலும் மிக அற்புதமான பிண்ணனி இசை… கிம் கி டுக்கின் படங்களில் கண்டிப்பாக தவறவிடக்கூடாத படங்களில் இதுவும் ஒன்று… நான் புரிந்து கொண்ட சில தவறாகவும் இருக்கலாம்… படம் பார்த்துவிட்டு வாருங்கள் மீண்டும் விவாதிப்போம்….

அடுத்தப் பதிவு

கிம் கி டுக்கின் ”THE BOW (2005)”