பிசாசு:

இதுவரை தமிழ் சினிமா காட்டி வந்த பேய்களும் பிசாசுகளும் செய்யாத, ஏன் யோசித்து கூட இராத ஒரு காரியத்தை இந்த பிசாசு செய்திருக்கிறது.. அதுதான் மிஷ்கினின் பிசாசுவிற்கும் மற்ற தமிழ் சினிமா பிசாசுகளுக்கும் இடையிலான முக்கியமானதொரு வித்தியாசம். அப்படி இந்தப் பிசாசு என்ன செய்கிறது என்று கேட்டால், இது பயத்தை பரப்பாமல் அன்பை போதிக்கிறது.. என்பதே என் பதிலாக இருக்கும்.. அன்புக்கு அணை கட்டிக் கொண்டதால் ஏற்பட்டிருக்கும் பஞ்சத்தை இது போன்ற திரைப்படங்களும், இலக்கியங்களும் கொஞ்சமேனும் தீர்க்கும் என்கின்ற தீர்க்கதரிசனங்களின் மீது நம்பிக்கை உடையவன் நான். அதனால் எனக்கு இந்த திரைப்படம் பிடித்திருந்தது.. ஆனால் மிஷ்கினின் முந்தைய திரைப்படமான “ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும்” எந்த அளவுக்கு எனக்கு பிடித்திருந்ததோ, அந்த அளவுக்கு இது என்னை கவரவில்லை என்பதும் உண்மை.

ஏனென்றால் ‘ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும்’ திரைப்படம் மிஷ்கின் என்னும் வீரியமான கலைஞனின் முழுத்திறமைகளும் வெளிப்படுத்தி எடுக்கப்பட்ட திரைப்படம் என்று நான் கருதுகிறேன்.. அந்த திரைப்படம் தொடங்கி, ஒரு சில காட்சிகளிலேயே இது வழக்கமான தமிழ் சினிமா அல்ல என்பது மிகத் தெளிவாக புரிந்துவிடும்.. அது தவிர்த்து நான் விரும்புகின்ற சில மிஷ்கினின் அடையாளங்கள் வரிசையாக அணி வகுத்தபடி வந்துகொண்டே இருக்கும்.. ஆனால் இந்த பிசாசுவில் அது எல்லாமே மிஸ்சிங் என்பதுதான் என் வருத்தம். முதல் பாதியில் கண்ணுக்கு க்ளோசப் வைத்து தொடங்கும் அந்த ஷாட்டை தவிர்த்து, மீதி எல்லா காட்சிகளுமே ஒரு சாதாரண தமிழ் பேய்படங்கள் கையாளும் உத்திகளை உள்ளடக்கமாக கொண்டிருந்தன.. அதில் மிஷ்கினின் அடையாளங்கள் இல்லவே இல்லையா…?? என்று கேட்டால், இருந்தன..!!! ஆனால் அந்த அடையாளங்கள் எல்லாம், நான் மிஷ்கினின் படங்களில் மீண்டும் தெரிந்துவிடக் கூடாது என்று வெறுத்து வந்த அடையாளங்கள்.. உதாரணமாக அந்த முகத்தை மறைக்கும் தலைமுடி, தரையைப் பார்த்து குனிந்து கொண்டே பேசுவது, ஒவ்வொருவராக வந்து அடி வாங்குவது, எல்லோருமே ஒரே பாணியில் உடல்மொழிகளை வெளிப்படுத்துவது இப்படியாக மட்டுமே அந்த அடையாளங்கள் இருந்தன.

தன்னுடைய அடையாளங்களை தொலைத்து, தன் கலைக்கு ஊடாக காணாமல் போவதுதான் கலைஞனுக்கு அழகு என்பது இயக்குநர் மிஷ்கினுக்கு தெரியாமல் இருக்க நியாயமில்லை.. அது நம்மைவிட அதிகமாக தெரிந்திருந்தும் அதை ஏன் அவர் விடாமல் பிடிவாதமாக பிடித்திருக்கிறார் என்பது தான் விளங்கவில்லை.. மிஷ்கினைப் போன்ற கதை சொல்லிகள் தமிழ் சினிமா சமூகத்தில் விரல் விட்டு எண்ணக் கூடிய அளவில் தான் இருக்கிறார்கள்.. இது அவருக்கும் தெரியும்.. ஆனால் அவர் கூட இது போன்று வெளிப்படையாக தெரியும் ஒருசில குறைகளை களைய விரும்பாமல் இருப்பது தான் வருத்தமளிக்கிறது.. இதுபோன்ற அதிசயமான தமிழ் சினிமா கலைப்படைப்புகளிலும் கூட சக பார்வையாளனை ஒன்றவிடாதபடி, மிஷ்கினின் விரும்பத்தகாத அடையாளங்கள் துருத்திக் கொண்டு தெரிவதால், அந்த கலைப்படைப்பை காட்டிலும் மிஷ்கின் தான் ஆக்ரோசமாக வெளிப்படுகிறார் என்பதை எப்போது அவர் உணரப் போகிறார்..??

மிஷ்கினின் கதை சொல்லும் பாணி தமிழ் சினிமாவில் தனித்துவமானது.. அப்படி ஒரு கவித்துவமான காட்சிப்படுத்துதலில் இருந்து தான் இந்த பிசாசுவும் தன் காட்சித் தாக்குதல்களை தொடங்குகிறது.. விபத்தில் அடிபட்டு விழுந்திருக்கும் பெண், அவளை தூக்கிக் கொண்டு மருத்துவமனை விரையும் ஒரு ஆண், அந்தப் பெண்ணின் இறப்பு, அதைத் தொடர்ந்து தொடரும் மர்மங்கள், துரத்துகின்ற பிசாசு, அந்தப் பிசாசின் தேவை என்ன..?? இதுதான் இந்த திரைப்படத்தின் கதை சுருக்கம்… இதை காட்சி சுருக்கம் என்று சொன்னாலும் தகும். இப்படி தமிழ் சினிமாவின் வெகு சம்பிரதாயமான காட்சிகளை கண் முன் அடுக்கி, முதல் பாதி முழுவதுமே காணாமல் போகின்ற மிஷ்கின், மீண்டும் தன்னை, தன் முத்திரையை காட்டிக் கொள்கின்ற இடம், அந்த பிசாசின் தேவை என்ன..? என்பதை முன்னிறுத்தித் தான்.. திரைப்படத்தில் அந்த பிசாசின் தேவை என்ன…?? என்பது, தமிழ் திரை சமூகத்தில் இந்த பிசாசு திரைப்படத்தின் தேவை என்ன..? என்பதைப் போல், ஒரு அத்தியாவசியமான, அழகான, அன்பான ஒரு தேவை..

தான் செத்துக் கொண்டிருந்த போது உதவிய ஒரு மருத்துவ கல்லூரி மாணவனை, மீண்டும் சந்திக்க விரும்பும் ஓநாயான கொலைகாரனுக்கும், தான் செத்துக் கொண்டிருந்த போது, தூக்கிச் சென்று உதவி செய்ய விரும்பிய இளைஞனை பார்க்க விரும்பி தேடி வரும் பிசாசுவுக்கும் நாம் முடிச்சி போட்டு யோசித்தால், இந்த பிசாசுவின் மையக்கருவை நாம் கண்டு கொள்ளக் கூடும்.. அந்தப் பிசாசு அந்த வீட்டுக்கு ஏன் வருகிறது என்பதில் தான் மொத்த கதையும் அடங்கி இருக்கிறது.. வழக்கமான தமிழ் சினிமாவின் அடிப்படையில் பார்த்தால், தன் மரணத்துக்கு காரணமான நபர்களை பழி வாங்கவோ பழி வாங்க உதவி வேண்டியோ அந்தப் பேய் வந்திருக்கும்.. ஆனால் இது வழக்கமான தமிழ் சினிமா கிடையாது.. இன்னும் சில பதிவுகள் செத்துப் போகும் இளம்பெண், அந்த முதல் பார்வையிலேயே நாயகன் மீது காதல் கொண்டுவிட்டாள், என்று முன்மொழிகின்றன.. அதுவும் கூட ஒரு வழக்கமான தமிழ் சினிமா என்பதால், அந்த பாதையிலே தன் கதையை மிஷ்கின் நகர்த்தி இருக்க மாட்டார் என்றும் நம்புகிறேன்.. அப்படி என்றால், சாகும் தருவாயில் அந்தப் பெண், நாயகனின் கையை இறுக பற்றிக் கொள்வதும், அவளது தந்தை “ எனக்குப் பிடிச்ச பையனை பார்த்தா கல்யாணம் பண்ணிக்குறேன்னு சொன்னியே..” என்று சொல்லி புலம்புவதுமான காட்சிகளையெல்லாம் சேர்த்து முடித்துப் போட்டு, நாம் அதை காதல் என்று கற்பிதம் செய்து கொள்ள வாய்ப்பு உண்டு என்று தோன்றுகிறது.. ஆனால் அது சரியல்ல என்றும் தோன்றுகிறது.

அப்படி பார்த்தால், அந்தப் பெண்ணின் ஆவி ஏன் நாயகனின் வீட்டுக்கு வருகிறது என்ற கேள்வி துருத்திக் கொண்டு தெரியக்கூடும்.. இது எல்லாவற்றுக்குமான பதில், இறந்த பெண்ணின் தந்தையான இராதாரவியை நாயகன் தேடிச் செல்கின்ற போது, அவர் என்ன மனநிலையில் சுற்றிக் கொண்டு இருக்கிறார் என்று சொல்கின்ற வசனத்தில் இருக்கிறதோ என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது..  இறக்கின்ற தறுவாயில் தன் கையை தூக்கிக் கொண்டு “ப்பா..” என்று சத்தம் கொடுத்துக் கொண்டே இறக்கும் பொழுதையும், அவள் ஏதோ சொல்ல வந்து முடியாமல் இறக்கிறாள் என்றே நான் நினைக்கிறேன்.. அவள் எதிர்பார்ப்பது போல் ஒரு சம்பவம் நடந்துவிடக் கூடாது என்பதால் தான் அவள் வீட்டுக்கும் தேடி வருகிறாள் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.. அப்படி வருகின்ற பெண் ஏன் அப்பாவிடமே அதை சொல்லி தடுத்து நிறுத்தக் கூடாது என்று கேள்வி கேட்கலாம். ஆனால் அதற்கு என்னிடம் பதில் இல்லை..

இது தவிர்த்து படத்தில் ஆங்காங்கே மிஷ்கினின் குறியீடுகளும் இருக்கின்றன.. படத்தின் ஆரம்பத்திலேயே ரெட் சிக்னல் விழுந்திருப்பதை கவனியாமல், க்ரீன் சிக்னல் என்று எண்ணிக் கொண்டு, ஆட்டோவை செலுத்தும் ஆட்டோக்காரரின் காட்சி ஒன்று படத்தில் வருகிறது.. இந்தக் காட்சி படத்தில் வர வேண்டிய தேவையே இல்லை.. அடிபட்ட பெண்னை ஆட்டோவில் தூக்கி வைத்தவுடனே அடுத்த காட்சியை மருத்துவமனையில் தொடங்கி இருக்கலாம்.. அதுபோலத்தான் போலீஸிடம் சென்று நாயகன் இடித்துவிட்டு சென்ற கார்காரனை பற்றி விசாரிக்கும் போது, வெறித்த விழிகளுடன், நெற்றியில் வட்டவடிவில் பெரிதாக வைத்த சிவப்பு நிற பொட்டுடன் நிற்கும் பாட்டியின் காட்சி.. தேவையில்லாத காட்சியாகத் தோன்றும்.. அதற்குடுத்து, உண்மை தெரியவரும் சமயத்தில் சிவப்பு பூவை வைத்துக் கொண்டு பச்சை நிற ஒழுகும் குடத்துடன் நிற்கும் பெண்மணியின் காட்சி.. அங்கு உண்மை தெரியவேண்டுமே தவிர, சிவப்பு நிறப் பூவோ அல்லது பச்சை நிற குடமோ அல்லது அது ஒழுக வேண்டும் என்பதோ தேவையே இல்லை.. இதையெல்லாம் இயக்குநர் ஏன் காட்சியாக்கி இருக்கிறார் என்று யோசித்தால், முதல் காட்சி அந்த ஆட்டோ டிரைவருக்கு கண்ணில் உள்ள பிரச்சனையை பதிவு செய்யும் காட்சி, இரண்டாவது காட்சியை அன்பின் வடிவமாக உள்ள ஒரு பெண், இவன் உண்மையை அறிந்து அதனால் குற்றவுணர்ச்சிக்கு ஆளாகிவிடுவானோ என்ற பதட்டத்துடன் அவனை அணுகுவதாகக் கூட கொள்ள முடியும்… இந்த இடத்தில் அந்தப் பெண்ணின் ஆவி அவனை வீட்டுக்குள் மட்டும் தொடரவில்லை.. வெளியிலும் தொடருகிறது என்பதனை நினைவில் கொள்ளுங்கள்.. சுரங்க நடைபாதை சண்டையிலும் நாயகனை அதுதான் காப்பாற்றுகிறது.. ஆக அந்தப் வயதான பெண்ணின் ரியாக்சனை நான் இறந்து போன பெண்ணின் தவிப்பாகவே பார்க்கிறேன்.. அதுபோலத்தான் அந்த கடைசி காட்சியின் குடமும் பூவும்.. இரண்டின் நிறங்களும் இடம் மாறி இருக்கலாம்.. மாறவில்லை.. ஏனென்றால் சிக்னலில் மேல் இருக்கும் நிறம் சிகப்புதானே.. அது போல பச்சைக் குடம் ஒழுக வேண்டிய அவசியம் இல்லை… அது ஒழுகுவது உண்மை கசிகிறது என்பதற்கும், இனியும் பச்சை நிறம் பாவத்தை சுமக்க அவசியம் இல்லை என்றும் நாம் எண்ணிக் கொள்ளலாம்..

ஆக இப்படி நாயகனின் காரின் நிறத்தில் இருந்து, ஒவ்வொரு இடங்களில் நிறப்பிரிகைகளை மிகச் சரியாக கையாண்டு, ஒரு கதையை வடிக்கின்ற பக்குவம் இங்கு இருக்கின்ற பெரும்பாலான இயக்குநர்களுக்கு இல்லை.. இது போன்ற கதை சொல்வதில் இருக்கின்ற பொறுப்புணர்ச்சி கூட மிஷ்கினின் திரைப்படங்களை விஷேச கவனிப்புகுரிய திரைப்படங்களாக மாற்றுகிறது.. அது தவிர்த்து இந்தத் திரைப்படம் தவறுகளை மன்னிப்பதற்கு கற்றுக் கொடுப்பதாலேயே பிசாசாக இருந்தாலும் இது புனிதமாகிறது..

இந்த திரைப்படத்தில் எல்லோரது நடிப்பிலும் பெரும்பாலும் மிஷ்கின் தெரிகிறார் என்பதால் படத்தில் நடிப்பை பற்றி பேச பெரிதாக ஒன்றும் இல்லை.. இருந்தாலும் அந்தக் குறையையும் மீறி ஆங்காங்கே நடிப்பில் ஈர்ப்பவர்கள் இரண்டே பேர்.. ஒன்று பவானி என்னும் பேயாக வரும் ப்ரயகா மார்ட்டின்.. இவருக்கு வசனங்கள் கிடையாது. படத்தில் வருவது ஒரே ஒரு காட்சி தான் என்றாலும், அந்த அகல விழி திறந்து நம் மனதுக்குள் எளிதாகவே நுழைந்துவிடுகிறார்.. மற்றொருவர் பவானியின் தந்தையாக வரும் இராதாரவி.. “அம்மாடி… நம்ம வீட்டுக்கு வந்துடுறா…” என்று சொல்லியபடி அவர் மண்டியிட்டபடி செல்லும் அந்த காட்சிகளில் கலங்காத கண்கள் இருக்கவே முடியாது.. படத்துக்கு அரோல் கரோலியின் இசை பக்க பலமாக இருக்கிறது.. அந்த சுரங்கப்பாதை பாடலிலும், அந்தப் பெண்ணின் இறப்பிற்கு பிறகு, நாயகன் துடிக்கின்ற துடிப்பிலும் பிண்ணனி இசை மனதை பிசைகிறது.. ரவி ராயின் கேமரா, இது மிஷ்கினின் படம் என்பதை புரிந்து கொண்டு இண்டு இடுக்குகளில் எல்லாம் நுழைந்து படம் பிடித்திருக்கிறது… இது தவிர்த்து மது, சிகரெட் இவைகளுக்கு எதிரான கருத்துக்களை லாவகமாக படத்தில் திணித்து இருப்பது, குடிகாரக் கணவனை சித்தரிப்பது, வாகனம் ஓட்டும் போது இருக்க வேண்டிய கவன உணர்வைப் பற்றி ஒரு நொடியேனும் சிந்திக்க வைத்தது என பல நல்ல விசயங்களையும் படத்தின் கதையோடு உறுத்தாத வண்ணம் சேர்த்திருப்பதும் பாராட்டபட வேண்டிய அம்சம்.

இந்த திரைப்படத்தில் குறைகளே இல்லை என்று சொல்லவில்லை.. சில குறைகள் இருக்கின்றன… ஒரு சாதாரண Opener தொலைந்ததற்கு நாயகன் மிரளத் தொடங்குவதில் இருந்து, பேயைக் கண்டு அவர்கள் நடுங்கும் பெரும்பாலான காட்சிகள் அனைத்தும் பெரும் கேலிக்கூத்தாகவே இருக்கிறது. அது போன்ற காட்சிகளில் எல்லாம் அச்சத்துக்கு பதிலாக நகைப்பே தோன்றுகிறது.. ஆனால் பேயை விரட்டுவதற்காக அவர்கள் கையாளும் முயற்சிகளில் இருந்து, படத்தில் விறுவிறுப்பு தொற்றிக் கொள்கிறது.. அடுத்து வரும் காட்சிகள் எல்லாமே பரபரவென்று செல்கிறது.. இரண்டாம் பாதி முழுவதுமே மிஷ்கினின் படமாக காட்சியளிக்கிறது.. குழந்தைகளை அழைத்துச் சென்று குடும்பமாக பார்ப்பதற்கும் இது ஏற்றபடும்.. படம் பார்க்கும் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒருசில நிமிடமாவது Rash Driving செய்வது தொடர்பான ஒரு  குற்றவுணர்ச்சியையும் இப்படம் தோற்றுவிப்பதில் தவறவில்லை. எனவே ‘அரண்மனை’ காலத்து பேய்களையே பார்த்து வரும் நமக்கு இந்த மிஷ்கினின் “பிசாசு” எந்த வகையிலும் ஏமாற்றம் தராது என்பதால் தைரியமாக கம்பளம் விரித்து வரவேற்கலாம் இந்த பிசாசை.

ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும்:

தமிழ் சினிமாவின் வரலாறு நூறாண்டுகளை கடந்திருந்தாலும், இதுவரை தமிழ் சினிமா நூற்றுக்கும் மேலான கேங்க்ஸ்டர் வகையறா படங்களை எடுத்திருந்தாலும், அதில் எந்த ஒரு படத்தின் சாயலும் துளிகூட இல்லாமல், அத்தனை கேங்க்ஸ்டர் திரைப்படத்தில் இருந்தும், எல்லாவிதங்களிலும் மேலான ஒரு அற்புதமான த்ரில்லர் - கேங்க்ஸ்டர் வகை திரைப்படத்தை நம் தமிழ் சினிமாவும் நம் தமிழ் இனமும் இந்த ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியும் வெளியான அந்த காலை பொழுதின் விடியல் வரை பார்த்ததேயில்லை என்று உறுதியாகச் சொல்வதில் எனக்கு எந்த தயக்கமும் இல்லை….

இரண்டரை மணி நேர கேங்க்ஸ்டர் படங்களில் என்ன இருக்கும்… பெரும்பாலும் இரண்டு கேங்குகளுக்கு இடையில் பிரச்சனை இருக்கும், அதில் நாயகன் இருக்கின்ற கேங்க் இறுதியில் ஜெயிக்கும் அல்லது நல்லவனான கதாநாயகன் தன் மக்களுக்கு ஏற்படும் அநீதிகளைக் கண்டு பொங்கி, கெட்டவனாக அவதாரம் எடுத்து மக்களைக் காப்பான்.. அதுவும் இல்லை என்றால் தன் கேங்குக்குள்ளேயே நடக்கும் அநீதிகளை தட்டிக் கேட்டு தன் தலைவனையே எதிர்த்து தலையெடுக்கும் நாயகன்… பின்பு தலைவனின் தலையையும் எடுத்து வெற்றிவாகை சூடுவான்… இதில் ஏதோ ஒன்று தானே நாம் பார்த்த எல்லா கேங்க்ஸ்டர் திரைப்படங்களின் சலிப்பூட்டும் வெறுப்பேற்றும் அதர பழசான கதை… இந்த மொத்தக்கதையையும் இரண்டரை நிமிடங்களில் உணர்ச்சி பிழம்பூட்டும் வெறும் வசனங்களாலேயே கடந்து சென்று மீதி இரண்டு மணி நேரம் பத்து நிமிடங்களில் வேறு ஏதேனும் கதை கூற முடியுமா என்று சவாலாக கேள்வி கேட்டால் பெரும்பாலான இயக்குநர்கள் நம்மை முட்டாள்கள் என்று பழித்துவிட்டு, ஓட்டம் எடுப்பார்கள்… அப்படி ஓட்டம் எடுக்கும் இயக்குநர்களுக்கு மத்தியில் அந்த சவாலை தானாக முன்வந்து எடுத்து அதில் ஒரு அதிரடி ஆட்டம் ஆடி வெற்றியும் பெற்றிருக்கிறார் இயக்குநர் மிஷ்கின்… உண்மையான கலை தாகம் கொண்ட கலைஞர்களுக்கு மட்டுமே இந்த வெற்றி சாத்தியப்படும்..

கதையென்னவென்று சொல்ல…? மேற்சொன்ன வெவ்வேறு விதமான கதைசரடுகளில் ஒன்றுதான் இந்த ஓநாயும் ஆட்டுக்குட்டியின் கதையும் கூட.. ஆனாலும் ஏற்கனவே சொன்னது போல அது இரண்டரை நிமிடங்களில் பாரதியாக வரும் சிறுமி சைத்தன்யாவுக்கு சொல்லும் கதையாக நம்மை கடந்து செல்லும்… அதை தவிர்த்த மீதி நிமிடங்களில் என்ன இருக்கிறது என்று கேட்டால்… நிறைய அதிர்ச்சிகள், நிறைய ஆச்சர்யங்கள், நிறைய கேள்விகள், நிறைய அழகியல், சீர்மையான சிரிப்பழைகள் என்று அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம்… அதனோடு மிஷ்கின், ஸ்ரீ, இசை விமர்சகர் ஷாஜி, சிறுமி சைத்தன்யா, தோழி க்ளாடி இவர்களின் உறுத்தல் இல்லாத நடிப்பும், இசையானி இளையராஜாவின் அற்புதமான பிண்ணனி இசையும், ஒளிப்பதிவாளர் பாலாஜியின் அற்புதமான ஷாட்களும் சேர்ந்து ஒரு வித்தியாசமான காண்பனுபவத்தைக் கொடுக்கின்றன.. மொத்தத்தில் உங்களுக்கு ஒரு நிமிடம் கூட போரடிக்காது என்பதை மட்டும் என்னால் அறுதியிட்டுச் சொல்ல முடியும்…

காட்சி மொழி என்று சொல்லக்கூடிய திரைமொழியை வெகு நேர்த்தியாக கையாளக்கூடிய வெகுசில தமிழ் இயக்குநர்களில் மிகமிக முக்கியமானவர் மிஷ்கின். அவரது முந்தையப் படங்களில் (முகமூடி தவிர்த்து) அதிலும் குறிப்பாக யுத்தம் செய், நந்தலாலா போன்றவற்றில் சில பரீட்சார்த்தமான திரைமொழி தொடர்பான முயற்சிகள் இருக்கும். அது இந்த திரைப்படத்தில் அதன் உச்சத்தை தொட்டிருக்கிறது எனச் சொல்லலாம்.. அதற்கு உதாரணமாக ஸ்ரீயை மிஷ்கின் கோவில் வாசலில் படுத்திருக்கும் பிச்சைக்காரிக்கு பிச்சை போட அனுப்பும் காட்சி.. அந்த காட்சியில் பலரின் உடல்மொழிக்கு ஊடாக ஒரே ஒரு வார்த்தைமொழி மட்டுமே வரும்.. அது அந்த கோயில் வாசலில் படுத்திருக்கும் அம்மா சொல்லும் ”எட்வர்டு” என்னும் வார்த்தை… அந்த வார்த்தை சொல்லப்படும் தருணத்திலேயே பார்வையாளர்கள் அந்த சூழ்நிலையை புரிந்து கொள்வார்கள்… அந்தக் காட்சியை தொடர்ந்து ஓரிரு வரிகளில் வசனங்கள் வரும் அவ்வளவே… அதுபோல அந்த போலீஸ் ஜீப்பை மிஷ்கின் கைப்பற்றும் காட்சியை மற்றொரு உதாரணமாக கூறலாம்..

இந்த திரைப்படம் மிகமுக்கியமாக கேங்க்ஸ்டர் என்னும் வலைபின்னலில் இயங்குபவர்களின் முன்னால் பல கேள்விகளை வைக்கிறது…? பொது மக்களான நம் முன்னாலும் சில கேள்விகளை வைக்கிறது…? கேங்க்ஸ்டர்கள் முன்னால் அது எழுப்புகின்ற கேள்வி இதுவாகத்தான் இருக்கும்… நீ எதை வெற்றி…? எதை வீரம்..? எதை திறமை…? எதை சந்தோசம்…? எதை கடினம்..? என்று எண்ணிக் கொண்டு இருக்கிறாய்….? ஒருவனின் உயிரை எடுப்பதையா..? என்னும் கேள்வியைத்தான்… அதற்கான பதிலும் திரைப்படத்தில் உண்டு. இல்லை நண்பா… நான்(மிஷ்கின்) 14 கொலைகளை செய்தவன்.. அது எனக்கு கடினமாகப்படவில்லை… ஆனால் மூன்று உயிர்களை காப்பாற்றி கரை சேர்ப்பது எவ்வளவு கடினம்… அது எவ்வளவு வீரமான செயல்… அது எவ்வளவு மகிழ்ச்சி தரும் செயல்… எவ்வளவு திறமையான செயல் என்பதை உணர்ந்துகொண்டேன் என்பதை படம் சொல்லாமல் சொல்கிறது..

நம் முன் அதாவது நம் சமூகத்தின் முன் அது வைக்கும் கேள்வி மீண்டும் நமது சட்டம், குற்றம், தண்டனை போன்ற இத்யாதிகளை மறு ஆராய்ச்சி செய்ய வேண்டிய அவசியம் இருப்பதை உணர்த்துகிறது. படத்தின் முக்கிய கதாபாத்திரமான வுல்ஃப் (மிஷ்கின்) ஒரு கூலிக்கு கொலை செய்யும் கொலைகாரன்.. அவன் இதுவரை செய்த கொலை 14. அந்த 14 கொலைகளை செய்ய அனுமதித்த (அல்லது அதுவரை காத்திருந்த) நம் சமூகம் மூன்று உயிர்களை காப்பாற்ற அவனை அநுமதிப்பதில்லை…(அல்லது அதுவரை காத்திருப்பதில்லை..) மேலும் ஓநாயாக சித்தரிக்கப்படும் அந்த கொலைகாரனை பிடிக்க நம் சமூகம் தெரிந்தே ஒரு ஆட்டுக்குட்டியை(ஸ்ரீ) பலி கொடுக்கவும் துணிகிறது.. ஆனால் அந்த ஓநாயோ தான் நரி என்று நினைத்து தெரியாமல் கொன்ற ஒரு ஆட்டுக்குட்டியின் இழப்புக்கு ஈடாக மூன்று ஆட்டுக்குட்டிகளை காப்பாற்ற முயற்சிக்கிறது… இங்கு யார் குற்றவாளி…?

வுல்ஃப் செய்த 14 கொலைகளில் மிக முக்கியமானதாக நான் கருதுவது அந்த ஆட்டுக்குட்டியின் கொலையை தான். ஏனென்றால் அது கதையின் ஆரம்பப்புள்ளி. பிற கொலைகள் நமக்கு சொல்லப்படுவதுமில்லை.. காட்டப்படுவதில்லை.. எனவே அந்த ஒற்றை கொலை சார்ந்தே நானும் பேச முனைகிறேன்.. தன் மகனைக் கொன்ற கொலைகாரனை மன்னித்து அவனைத் தன் இரண்டாவது மகனாகவே ஏற்றுக் கொண்டு, தன் அத்தியாவசிய செய்கையான சிறுநீர் கழிப்பதைக் கூட அந்த இரண்டாவது மகனின் தயவில் செய்து முடிக்கும் அளவுக்கு அவனை நம்புகின்ற ஒரு தாயும் அவளது குடும்பமும், அவனது நிழலில் வாழ முனையும் போது அந்த இரண்டாது மகனையும் இழந்தால் அது யாருக்கு கொடுக்கப்பட்ட தண்டனை… நாம் அந்த குற்றவாளிக்கு தண்டனை என்ற பெயரில் கொடுக்க விளைவது என்ன…? இரட்டை ஆயுள் தண்டனை. அதை முடித்து நீ வெளியில் வந்தால் திருந்தி நல்ல மனிதனாக வாழ வேண்டும் என்னும் பாசாங்கு பிரச்சாரம் வேறு செய்கிறோம்… இங்கு குற்றத்தால் பாதிக்கப்பட்ட அந்த குடும்பமே அவனை மன்னித்து ஏற்றுக் கொள்ளும் போது அவனை தண்டிக்க சட்டம் என்ற பெயரில் கதாயுதமும் கையுமாக அலையும் நாம் யார்….? இந்த விசயத்தை இங்கு வுல்ஃப் என்னும் கதாபாத்திரத்தை மட்டுமே கொண்டு பார்க்கமாட்டீர்கள் என்று நம்புகிறேன்…

நண்பர்களே பொதுவாக இது போன்ற திரைப்படத்தில் வரும் ஒவ்வொரு காட்சிகளுமே ஏதேனும் ஒரு கருத்தை தனக்குள் பொதிந்து வைத்திருக்கிறது.. துரதிஷ்டவசமாக நம் எல்லோருக்கும் ஒரு நல்ல திரைப்படத்தை எப்படி பார்ப்பது என்பது கற்றுக் கொடுக்கப்படுவதே இல்லை… அதைக் கற்றுக் கொடுக்க வேண்டியதன் அவசியம் என்னவென்று நீங்கள் கேட்டால்… அது வாழ்க்கையில் நாம் காணாத பல்வேறு தளங்களை பல்வேறு கோணங்களில் நமக்குக் கற்றுக் கொடுத்துக் கொண்டே இருக்கும் என்பதே என் பதிலாக இருக்கும்.. மசாலாப் படங்களை தவிர்த்துவிட்டு இதுபோன்ற படங்களின் ஒரு காட்சியை எடுத்துக் கொண்டு அது ஏன் அப்படி சித்தரிக்கப்பட்டது…?, அந்தக் காட்சி ஏன் அந்த சூழலில் படமாக்கப்பட்டது..? அது என்ன சொல்ல வருகிறது..? என்று நாம் கேள்வி கேட்கும் பொழுது…. வாழ்க்கை நமக்குத் தெரியாமல் தன் மீது போட்டுக்கொண்ட ஒவ்வொரு முடிச்சுகளாக அவிழ்த்துக் கொண்டே அம்மண அழகுடன் நமக்கு தரிசனம் தரும்… இந்த இடிபாடுகளும் நெருக்கடியும் நிறைந்த வாழ்க்கையில் வாழ்க்கையை கற்றுக்கொள்வதை விட எதைக் கற்றுக் கொள்வது அவசியம் அத்தியாவசியம் என்று எண்ணுகிறோம் தோழர்களே…!?

உதாரணமாக இந்தப் படத்தில் அவர்கள் குழுமி இருக்கும் இடம் ஏன் ஒரு கல்லறையாக இருக்க வேண்டும்..? ஸ்ரீ தன் முதுகில் ஏன் மிஷ்கினை சுமந்து செல்ல வேண்டும்…? இறுதியில் அந்த சைத்தன்யா குழந்தையை ஏன் தன் நெஞ்சில் சுமந்து கொண்டு செல்ல வேண்டும்…? அவர்கள் ஏன் கண் பார்வை அற்றவர்களாக இருக்க வேண்டும்..? ஒரு கொலையாளி தன் கையில் ஏன் பைபிளை வைத்திருக்க வேண்டும்..? ஒவ்வொரு போலீசாரும் இறக்கும் போது ஏன் ஒவ்வொரு கடவுளின் பெயரை கூறிக் கொண்டு சாக வேண்டும்..? மிஷ்கின் ஏன் அந்த தாயின் கால்களை முடமாக்கிய கதாபாத்திரமாக சித்தரித்தார்…? அவரை சில காட்சிகளில் ஏன் அவர் தன் முதுகில் தூக்கி சுமக்கிறார்..? இப்படி எல்லா காட்சிகளையும் பெரும்பாலும் ஒரு உண்மையான கலைஞன் எந்தவித காரணமும் இன்றி வைப்பதில்லை… அதற்குள் ஒரு செய்தியை மறைத்து வைக்கிறான்.. அதை மறைத்து வைப்பது நமக்குப் புரியக்கூடாது என்ற எண்ணம் அல்ல… அதைப் பற்றி நாம் யோசிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தால் தான் அதை அவன் அடிகோடிட்டு காட்டுகிறான்… அதை ஒரு விடுகதையாக நம் முன் வைத்துவிட்டு செல்கிறான்… வாழ்க்கையும் ஒரு விடுகதைதானே…? அதன் மர்மம் நிறைந்த முடிச்சுகளை நாம் அவிழ்க்கத்தானே வேண்டும்… இந்த நூற்றாண்டில் நாம் எப்படி வாழ்ந்தோம் என்பதற்கு சாட்சியாக நிற்கப் போவதில் இலக்கியங்களும், திரைப்படங்களும் மிக முக்கியமானவை… ஆனால் அவை எந்த அளவுக்கு யதார்த்தமானதாக உண்மையானதாக இருக்க வேண்டும் என்பதையும் அதன் தரத்தையும் நாம்தான் தீர்மானிக்கிறோம்.. என்பதை நினைவில் வைத்துக் கொள்வோம்…

இது குறைகளே இல்லாத ஒரு அற்புதமான படைப்பு என்று நான் சொல்லவில்லை. சில குறைகள் இருக்கின்றன. படத்தில் முதல்பாதியில் எந்த கதாபாத்திரத்தின் மீதும் பிடிப்பு இல்லாமல் செல்வதும், ஸ்ரீயை போன் செய்து வரவழைக்கும் தேவை இல்லாமல் இருப்பதும் அதில் மிக முக்கியமானவை.. ஆனால் அதை பொருட்படுத்த தேவையில்லை என்கிறேன்… ஏனென்றால் அதைப் பொருட்படுத்தி பூதாகரமாக மாற்றினால் இது போன்ற நல்ல முயற்சிகள் வராமலே போய்விடும்… மேலும் இது சமூகத்தை சிதைக்கும் எந்த ஒரு தீமையான கருத்துக்களையும் விதைக்கவில்லை… அப்படி விதைக்கின்ற படங்களையே நாம் வெற்றிவிழா கொண்டாட வைக்கும் போது, இது போன்ற அத்திபூத்தாற் போல் வரும் சில முயற்சிகளுக்கு முட்டுக்கட்டையாக இருக்க மாட்டோம் என்று நம்புகிறேன்… அப்படியின்றி இதன் வளர்ச்சியை நாம் தடுத்தால் தமிழ்சினிமா காலத்துக்கும் தமிழர்கள் மட்டுமே பார்க்கும் ஒரு சினிமாவாக இருக்கும் என்பது திண்ணம்…